ورود امام علي بن ابي طالب(ع) به صفين، جهت نبرد با سپاه معاويه - سال 37 هجري قمري
معاوية بن ابي سفيان که از زمان خلافت عمر بن خطاب به حکومت شام منصوب شده بود، در عصر خلافت عثمان بن عفان به خاطر رابطه خويشاوندي با وي و اموي بودن هر دو، از موقعيت ممتازي برخوردار و به يک حاکم مقتدر و مستبد تبديل شد. پس از آن که حضرت علي(ع) با رأي آزاد و مستقيم مردم به خلافت رسيد و در صدد زدودن نابکاري ها؛ تبعيضات و ستم گري هاي حاکمان پيشين برآمد و براي اين منظور بسياري از عاملان و حاکمان نالايق را بر کنار نمود، با مخالفت ها و سرپيچي هاي معاوية بن ابي سفيان، حاکم شام روبرو گرديد و ارسال نامه هاي متعدد و رفت و آمد پيک هاي مختلف، تأثيري در ياغي گري هاي معاويه بر جا نگذاشت و سرانجام به نبرد و جنگي بزرگ تبديل گرديد. نبرد بزرگ سپاهيان اسلام به فرماندهي امام علي(ع) و سپاهيان شام به سرکردگي معاويه بن ابي سفيان در سرزميني ميان شام و عراق، معروف به صفين در کنار رود فرات به وقوع پيوست. حضرت علي(ع) پس از گردآوري نيروهاي رزمنده و جهادگر، در روز بيست و دوم محرم سال 37 قمري وارد سرزمين صفين گرديد و به طلايه داران سپاهش، به فرماندهي مالک اشتر نخعي پيوست. معاوية بن ابي سفيان نيز در همين ماه وارد صفين شد و به طلايه داران سپاه خويش به فرماندهي ابوالأعور سلمي ملحق شد. به حرمت ماه محرم، طرفين از جنگ و نبرد با يکديگر در اين ماه خودداري کردند ولي با پايان يافتن محرم و آغاز ماه صفر، نبرد بي امان طرفين آغاز گرديد و تعداد فراواني از دو طرف کشته، زخمي و اسير گرديدند. ولي تلفان شاميان چند برابر شهدا و زخميان سپاه حضرت علي(ع) بود. سرانجام با دسيسه هاي معاويه و عمرو بن عاص در واپسين مراحل جنگ، سپاهيان شامي براي گريز از هجوم بي امان سپاهيان حضرت علي(ع)، قرآن ها را بر روي نيزه کرده و خواستار صلح و حکميت قرآن شدند. همين نيرنگ، موجب فريب خوردگي برخي از متحجران و مقدس مآبان سپاه امام علي(ع) شد و اختلاف و پراکندگي آنان را به ارمغان آورد و موجب آن شد که بدون دست يابي به نتيجه مطلوب، به جنگ پايان دهند و خاتمه کار را به حکميت واگذارند
انتهای پیام
ضمائم: